Veteranen hebben bij een missie vaak de grenzen van leven en dood ervaren. Ze werden beschoten, raakten gewond of ze beschoten, verwondden of doodden zelf anderen. Kameraden sneuvelden, en sommige veteranen hebben dingen gedaan die hen (later) in conflict met henzelf brachten.
De vechtervaringen staan sterk buiten het normale menselijke handelen. Veel veteranen geven aan dat ze even los raakten van de werkelijkheid. Het is één van de oorzaken waardoor het zo moeilijk is om het leven na de missie weer op te pakken.

Veteranen willen begrip en erkenning voor hun inzet. Maar vanuit de samenleving is er soms kritiek op de missie en de acties van militairen. Dat is voor veteranen vaak frustrerend, omdat ze vinden dat zij de ‘kolen uit het vuur gehaald hebben’. Bovendien staan mensen niet altijd open voor hun verhalen. Zeker als de oorlog al even geleden is en de veteraan hetzelfde verhaal blijft vertellen. Dan hoor je: “Nu weten we het zo langzamerhand wel.” Maar voor veel veteranen zijn hun oorlogsherinneringen nog elke dag nabij.