Geheugen

Bij het vertellen van levensverhalen putten we uit ons geheugen. Dat is voor onszelf helemaal waar, maar daarom nog niet altijd betrouwbaar. Dit geldt voor iedereen, jongeren, ouderen, getraumatiseerde mensen. We brengen vaak verschillende losse ervaringen bij elkaar in één verhaal. We halen gebeurtenissen door elkaar. Soms trekken we een conclusie en maken hier een feit van, wanneer we het verhaal opnieuw vertellen. Een enkele keer brengen we zonder bedoeling fantasie in een verhaal, en zeggen erbij: “Het is echt gebeurd, hoor.”

Dit is allemaal menselijk. We weten hoe het geheugen kan werken. Door een verhaal hardop te vertellen, brengt de verteller structuur aan en maakt er een logisch geheel van. Zo ontstaan nieuwe perspectieven. Soms komt het voor dat mensen bang worden bij het vertellen van een herinnering,  die ze zelf voor een deel hebben bedacht.

Tools & Tips

• Van belang is dat we niet gaan peuren naar waarheid. Of in discussie gaan of iets echt gebeurd is. Het is niet aan de verzorgende om dit vast te stellen. Ook niet als de ander je uitdaagt of voor een keuze stelt. Soms zeggen mensen zelf: “Ik heb er geen woorden voor.” De vraag is: hoe gaan we om met het verhaal zoals het ons wordt verteld? En hoe kunnen we de ander ondersteunen in het verdriet dat het verhaal kan oproepen? Vaak hebben we het idee dat we iets moeten zeggen over wat de ander ons vertelt. Bedenk dat dat niet hoeft. Luisteren en aandacht geven is voldoende.