Het bij herhaling vertellen over traumatische ervaringen kan helend zijn. Niet alleen door het vertellen zelf. Vooral omdat er een ander is die met aandacht wil luisteren. De eenzaamheid van de verteller wordt opgeheven omdat het verhaal wordt gedeeld met de ander, die luistert. In die ontmoeting worden levensverhalen gehoord en gespiegeld. Al pratend maken zij ervaringen onderdeel van de eigen (levens)geschiedenis.

‘Geschiedenis is iets van het verleden en het verleden is voorbij.’ 
Dat is niet helemaal waar. Iedereen draagt geschiedenis met zich mee, in je familie, opvattingen, gewoonten en tradities. Mensen maken geschiedenis, door de keuzes in hun leven. Ze zijn zelf onderwerp van geschiedenis.

Oorlog kunnen we zien als verdichting van geschiedenis. Alles wat een mens in een heel leven meemaakt aan liefde, trouw, vriendschap, geluk, maar ook aan haat, geweld, ontrouw en rancune, kan tijdens een oorlog in een uur, een dag, een week of een maand plaatsvinden. Het lijkt alsof de tijd in een hogere versnelling gaat. Het bombardement van Rotterdam, een vernedering of marteling door de geheime politie, een gewapend treffen tijdens een vredesmissie, deportatie en verblijf in een concentratiekamp, een ongeluk of een terroristische aanslag. In al deze ervaringen wordt de geschiedenis van mensen verdicht, zodat het veel tijd kost om het te overzien en op te nemen in de eigen levensgeschiedenis.