Mensen proberen na een traumatische ervaring hun leven weer op te pakken en ´normaal´ te doen. Gezin, werk en studie, samenleven met anderen. De omgeving verwacht dat na verloop van tijd ook wel min of meer. Veel getraumatiseerde mensen doen hun uiterste best om hun trauma’s niet door te geven aan hun kinderen.

Maar dat is onmogelijk. Hoe het trauma ook beleefd en verwerkt wordt, het heeft altijd effect op de kinderen en kleinkinderen. Die zien al van ver of de oudere somber, uitgelaten, driftig of depressief is. Ze houden, vaak onbewust, rekening met onvoorspelbare emoties. Soms willen kinderen heel nadrukkelijk zorgen voor hun ouders of bemiddelen bij conflicten, de vrede bewaren of herstellen. Hun eigen pijn en (kinder)leed vallen altijd in het niet bij die van hun getraumatiseerde ouder(s) en worden daardoor vaak niet geuit, niet gezien, niet opgevangen/behandeld.