Bij het vertellen van levensverhalen putten we uit ons geheugen. Dat is voor onszelf helemaal waar, maar daarom nog niet altijd betrouwbaar. Dit geldt voor iedereen, jongeren, ouderen, getraumatiseerde mensen. We brengen vaak verschillende losse ervaringen bij elkaar in één verhaal. We halen gebeurtenissen door elkaar. Soms trekken we een conclusie en maken hier een feit van, wanneer we het verhaal opnieuw vertellen. Een enkele keer brengen we zonder bedoeling fantasie in een verhaal, en zeggen erbij: “Het is echt gebeurd, hoor.”

Dit is allemaal menselijk. We weten hoe het geheugen kan werken. Door een verhaal hardop te vertellen, brengt de verteller structuur aan en maakt er een logisch geheel van. Zo ontstaan nieuwe perspectieven. Soms komt het voor dat mensen bang worden bij het vertellen van een herinnering,  die ze zelf voor een deel hebben bedacht.