Mensen moeten zelf woorden en termen vinden voor hun traumatische ervaringen. Sommigen spreken in voorzichtige, verzachtende woorden of zoeken aarzelend naar de juiste uitdrukking. Anderen spreken voor de vuist weg, klaar en duidelijk, in keiharde termen. Denk aan het verschil tussen de zinnen: “Mijn familie is omgekomen” en “Mijn familie is vermoord” of: “Die zijn allemaal achtergebleven” en “Die zijn allemaal uitgeroeid”.

Taal is nooit neutraal. Sommige woorden kunnen voor mensen beladen associaties oproepen. In het ziekenhuis met een Joodse afdeling gaan patiënten niet ‘op transport’, we spreken niet over de ‘laatste halte’ of ‘station’.