Erik Willems, productie en interviews, en Alex Bakker, scenario en interviews, volgden vanaf de zomer 2015 tot voorjaar 2018 de twee hoofdpersonen Lotty Huffener-Veffer en Ernst Verduin, beiden holocaust-overlevenden.
Ze gaan naar herdenkingen, geven lezingen, praten op scholen met kinderen. En ze vieren hun verjaardag, gaan zeilen, boodschappen doen, onkruid wieden.
In diepte-interviews vertellen ze over hun leven, waar ze ’s nachts wakker van liggen, over de dood.
Daar waar het vertellen stokt worden hun dochters, de tweede generatie, geïnterviewd.

Waarom

In de documentaire wordt niet ingegaan op de gebeurtenissen in de concentratiekampen maar op de impact die deze op de twee hoofdpersonen hebben gehad. We laten zien dat ze het leven weer oppakten en leefbaar maakten. Dit maakt dat de documentaire voor verschillende doelgroepen inzicht geeft in de mentale en emotionele processen van oorlogsverwerking en de (positieve) rol die het vertellen van verhalen daarbij kan hebben. Het project kan ingezet worden bij nascholing van hulpverleners en verpleegkundigen in de zorg waar het gaat om oorlogsgetraumatiseerde mensen en bij de opvang van vluchtelingen uit oorlogsgebieden.